Powered By Blogger

woensdag 9 januari 2013

Kleine kinderen worden groot!

Over 8 weken zal Raphael 4 worden en ook naar school gaan, zo breekt er dan in zijn leven een nieuwe fase aan. Hij heeft er al ontzettend veel zin in en vraagt natuurlijk regelmatig wanneer hij al mag. Nathan zit in verband met onze verhuizing sinds deze week op de nieuwe school en heeft het ook naar zijn zin. Dat doet mijn moederhart goed!

Met het naar school gaan komen er ook nieuwe invloeden in ons gezin. Onze kinderen gaan naar een school waar veel verschillende mensen met verschillende levenswijzen zitten. Dit is een bewuste keuze van ons als ouders omdat we het belangrijk vinden onze kinderen te leren dat ''de echte wereld'' ook zo in elkaar zit. Alle mensen zijn en denken anders en dat is ok. Verschillen zijn waardevol. Hoe kun je dan toch met elkaar samenleven, van elkaar leren en ook samenwerken? En ook het besef dat zij zelf ook anders zijn, dat wij anders in het leven staan en dat dat ook ok is. Zelfvertrouwen. Erg belangrijk. Toch zijn er ook soms dingen die niet fijn zijn. 

Soms maak ik mij wel eens zorgen (wie niet ;)) over de geestelijke gesteldheid van de kinderen. Thuis kan ik precies filteren wat ze wel of niet doen, zien, horen of willen. Op school en tijdens het spelen met vriendjes kan dat niet. Ze doen misschien dingen die ze eigenlijk niet willen of zien iets op televisie waar ze bang van worden. Het loslaten van mijn kinderen is moeilijk. De verantwoordelijkheid drukt zwaar. Op de momenten dat het mij soms wel eens aanvliegt probeer ik voor mijn kinderen bidden. Dat ze beschermt mogen zijn, dat ze het zelfvertrouwen hebben om ''nee'' te zeggen als het nodig is  en dat ze mogen bedenken dat Gods Geest in hen woont en ze niet bang hoeven te zijn. Het sterkt mij ook, om te bedenken dat ik mijn kinderen eigenlijk samen met Hem mag opvoeden. Als ik ze loslaat, houdt Hij ze vast. Wat er ook met ze gebeurt, Hij is erbij. 

Natuurlijk weet ik dat dit niet betekend dat mijn kinderen niks zal overkomen. Maar niet wat er gebeurt, maar hoe ik daarmee om ga bepaalt de geestelijke gesteldheid van het hart van mijn kinderen. Ik vind rust en de vrede in mijn hart. En als Nathan dan zegt: ''ik ga later een meisje trouwen die ook van God houdt zodat we samen van Hem kunnen houden'' kan ik alleen maar glimlachen en bidden dat deze hartsgesteldheid hem nog lang bij mag blijven.

Dank U Vader voor mijn prachtige kinderen en dank U dat U ze vast houdt als ik ze (met moeite) los probeer te laten! 

4 opmerkingen:

  1. Volgens mij ben jij een heel lieve mama :-) het is moeilijk hoor maar loslaten is een leerproces, waar je met vallen en opstaan doorheen gaat. Ik vind het mooi dat je vertelt dat je op momenten dat het jou aanvliegt, gaat bidden. Dan ben je toch zeker aan het beste Adres! Hij is onze Helper.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Jedudja, dankjewel voor je compliment en je reactie :). Het is zeker een proces, begint bij de geboorte en eindigt... hmz... waarschijnlijk nooit ;)?

      Verwijderen
  2. Je hebt het mooi verwoord en dat heeft iedere moeder wel eens denk ik! Ook al zitten ze op een christelijke school.
    En Hij weet wat het is om je Kind te meten loslaten, dus je hart uitstorten bij de Vader is altijd goed!
    Groetjes Ilse van familynight2012.blogspot.nl

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Ilse, dankje! Onze zoon zit op een Katholieke school, het is van alles wat. God weet inderdaad wat het is om los te laten, het was Zijn keus om ons een vrije wil te geven. Als dat geen loslaten is....!

      Verwijderen