Op gesprek bij God

Ik wil in gesprek met U blijven, ik wil als een Vriend voor U zijn.
Neem mijn hart breek de trots uit mijn leven ook al doet het pijn.
Soms lijkt mijn gebed niet te landen, soms lijkt de hemel van steen.
Toch vertrouw ik Uw woorden van leven: Ik ben nooit alleen.

Ik wil niet leven op de vlakte, ik verlang naar de top van de berg.
Ik geef U al mijn angst en zwakten, Uw Geest maakt mijn handen weer sterk!

Til mij op! Wijs mij Uw weg! Ik wil U volgen!

In gesprek van Gerald Troost.

Ken je dat gevoel dat er onvoorwaardelijk van je gehouden wordt? Dat het eigenlijk niet uitmaakt wat je zegt of doet, of niet doet. Is die liefde je weleens aangeboden? En kon je hem toen aannemen? Deze gedachten vlogen vanmiddag door mijn hoofd, naar aanleiding van een preek die ik had gehoord. Het ging over Jezus volgen. Tijdens en na de preek voelde ik mij enthousiast worden. De spreker (83 jaar oud en stil going strong!) was op dreef en raakte een  gevoelige snaar in mij. Jezus volgen, dat is namelijk iets wat ik heel erg graag wil!

Toen ik thuiskwam besloot ik wat tijd alleen door te brengen, met mijn bijbel kroop ik onder de dekens. In gesprek met God wilde ik aangeven dat ik Hem wilde volgen, Hem wilde kennen. Alleen het was, van mijn kant in elk geval, nogal een raar gesprek. Ik hoorde mijzelf de volgende dingen zeggen: ''God, kunt U mij laten zien wat Uw plan voor mijn leven is, zodat ik hierin kan wandelen. God, kunt U mij laten zien waar ik niet goed mee bezig ben zodat ik hier mee aan de slag kan. God wilt U mij helpen meer bijbel te lezen en blij te zijn zodat ik U kan uitstralen?'' Ik voelde me behoorlijk wanhopig eigenlijk. Het voelde alsof ik niet goed bezig was. Toen dacht ik terug aan mijn doop, en aan het proces wat daaraan vooraf ging. Ik worstelde met God onvoorwaardelijke Liefde, ik voelde mij niet perfect genoeg om mij te laten dopen. Toen liet God mij voelen dat hij van mij houdt, ook al was ik toen nog niet perfect.

En nu, ruim 11 jaar later en nog steeds verre van perfect, worstel ik hier nog steeds mee. Ik kan bijna niet geloven dat God van mij houdt, zonder dat ik iets voor Hem doe. Ik vind het moeilijk als ik merk dat God mij zegent, en heb dan altijd het gevoel dat ik iets terug moet doen,bijvoorbeeld meer bijbel lezen of meer aanbiddingsmuziek luisteren. In mijn gebed van vanmiddag was ik alweer alleen maar bezig met wat ik voor Hem kon doen, hoe ik voor Hem kon veranderen. Ik was al bijna weer een plan aan het smeden over welk tijdstip ik het beste elke dag stille tijd kon houden.  Het willen lijkt soms zo makkelijk door te slaan in ''moeten'', moeten van mijzelf. Maar ik moet hem niet volgen, ik WIL Hem volgen. Ik wil niet bezig zijn met die balans van goede en slechte daden, ik wil niet al mijn tijd geven om voor Hem bezig te zijn. Ik wil Hem graag leren kennen om wie Hij is, en niet om wat Hij voor mij doet. Soms kan ik zo druk bezig zijn VOOR Hem, dat ik vergeet om MET Hem bezig te zijn. Het is nutteloos om mij druk te maken voor Hem, terwijl ik Hem niet ken!

Het zou net zijn alsof ik alleen maar bezig ben om voor mijn man eten te maken, kleren te wassen, zijn bed op te maken en al zijn troep achter zijn kont op te ruimen ZONDER dat ik samen met hem eet, met hem in een bed lig en met hem tijd doorbreng. Ik leer hem niet kennen door iets voor hem te doen, maar simpelweg door bij hem te zijn en tijd door te brengen.

God is een God van relatie, Hij wil graag in gesprek met mij! Niet een soort sollicitatiegesprek om te kijken wat ik voor Hem kan betekenen, maar meer een soort van date...?!