Laatst las ik het in het blad ''Opwekking'' dat ruim 400 jongeren per maand in Nederland de kerk verlaten. Ook stond in dit stuk dat de rol die de gemeente speelt bij geloofsoverdracht kleiner blijkt te zijn dan gedacht. Ouders zijn als rolmodelen veel belangrijker en hebben de meeste invloed op kinderen gedurende hun opgroeien. Volgens de schrijver dienden kerken te investeren in ouders en hoe zij een zo groot mogelijke invloed kunnen uitoefenen. In het zelfde blad las ik, een nummer later, over de film ''The next generation''. Kinderen en jongeren geven in deze film aan dat zij niet zitten te wachten op nieuwe kinderprogramma's, kampen of activiteiten. Ze geven aan dat ze een kerk en leefomgeving nodig hebben die om hen geeft en die hen wil helpen om Gods liefde te ontdekken en te groeien in geloof.
Er vind dus duidelijk een verschuiving plaats, die waarschijnlijk ook te maken heeft met de secularistatie in Nederland. Het geloof word meer en meer iets persoonlijks en iets relationeels. Het gezin is hierin de ultieme plaats om het geloof, het wandelen met Jezus, door te geven. Toen ik laatst op het loofhuttenfeest een lezing mocht geven hierover waren er twee dingen waar ik mij bewust van werd:
1. Het gezin is een ultieme gelegenheid om het geloof uit te dragen;
2. dit is tevens ook de grootste persoonlijke uitdaging voor ons als ouders.
Omdat je als gezin veel tijd met elkaar doorbrengt (in elk geval veel je in dezelfde ruimtes bevind ;)), en elkaar veel meemaakt kun je als ouder veel principes doorgeven die met het geloof te maken hebben. Wij zijn een spiegel voor onze kinderen. En dat maakt het meteen ook best moeilijk. Willen we een goed voorbeeld geven, dan zullen we af en toe kritisch moeten zijn op ons eigen handelen. Voordat we onze kinderen principes bij kunnen brengen, zal het eerst een deel van ons eigen leven moeten zijn; dan pas kunnen we een levend voorbeeld zijn! Ik moet eerlijk zeggen dat ik, juist binnenshuis, niet altijd op mijn best ben. Lukt het in de winkel of in de kerk nog best goed om geduldig en liefdevol te zijn, thuis kan ik dit niet altijd opbrengen om ben ik soms onrechtvaardig en ongeduldig. Hoe ga ik hiermee om?
Een goed voorbeeld is niet iemand die geen fouten maakt, maar iemand die fouten maakt en hiervan leert. Iedere keer weer als ik onrechtvaardig ben, als ik ongeduldig ben tegenover de kinderen, voel ik mij schuldig. Vroeg of laat komt altijd het moment dat ik naar ze toe ga en zeg: ''Nathan het spijt mij dat ik net zo boos op jou werd. Wat jij deed is niet goed, maar mama hoefde niet zo boos op jou te worden. Dat was niet eerlijk van mij. Wil je mij vergeven?'' Vaak genoeg springen de tranen mij in de ogen als Nathan mij vol liefde aankijkt en zegt: ''Ja mama, ik wil jou vergeven''. Dan geven we elkaar een dikke knuffel en beginnen weer opnieuw.
Zoals ik al zei, een gezin is een ultieme gelegenheid om geloofsprincipes te leren en door te geven..... en kinderen kunnen in sommige zaken heel goed een voorbeeld voor ons als ouders zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten